Metropolitalne Wyższe Seminarium Duchowne we Wrocławiu
50-329 Wrocław
pl. Katedralny 14
Google Map
071 321 41 71
Pn-Pt 8:00 - 17:00
rektorat@seminariumwroclaw.pl
Zapisy na dni skupienia:
provocatorzy@seminariumwroclaw.pl
Skrzynka intencji:
modlitwa@seminariumwroclaw.pl
Nr konta seminaryjnego:
31 1020 5242 0000 2102 0156 6504
Katecheza, procesja z Litanią do Świętych i Msza Święta - to wszystko odbyło się w ramach inauguracji II Synodu Archidiecezji Wrocławskiej w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego.
Wszyscy, którzy byli zaangażowani w etap presynodalny i którym zależy na przyszłości Kościoła mogli uczestniczyć w tym wyjątkowym wydarzeniu, które otwiera na działanie Ducha
Po uroczystości Wszystkich Świętych i Dniu Zadusznym na Cmentarzu św. Wawrzyńca modliliśmy się za zmarłych związanych z naszą wspólnotą seminaryjną.
Po uroczystości Wszystkich Świętych i Dniu Zadusznym na Cmentarzu św. Wawrzyńca modliliśmy się za zmarłych związanych z naszą wspólnotą seminaryjną.
Jeszcze przed wyjazdem do rodzinnych parafii, w ostatnim dniu października, po zajęciach na uczelni i obiedzie, poszliśmy na cmentarz parafii katedralnej, aby posprzątać mogiły biskupów pomocniczych Archidiecezji Wrocławskiej oraz kapłanów związanych z naszym seminarium
W jesienne popołudnie pierwszego czwartku miesiąca listopada (6.11.) jako wspólnota kleryków i przełożonych naszego seminarium, wspólnie modliliśmy się za zmarłych spoczywających na Cmentarzu św. Wawrzyńca przy ul. Bujwida we Wrocławiu.
Wspólną modlitwę rozpoczęliśmy w Katedrze Wrocławskiej, w podziemiach której spoczywają Arcybiskupi Metropolici Wrocławscy. Po rozpoczęciu modlitwy, której przewodniczył ks. Michał Mraczek, nasz rektor, diakon Krzysztof odczytał imiona i nazwiska rządców diecezji, po czym w ciszy przeszliśmy na cmentarz kontynuując naszą modlitwę przy grobach biskupów pomocniczych Pawła Latuska, rektora MWSD w latach 1958 - 1970, i bpa Józefa Pazdura, który był ojcem duchownych wielu pokoleń kleryków.
W naszej modlitwie nie mogło zabraknąć wspomnienia zmarłych rektorów: ks. Józefa Marcinowski, czy ks. Józefa Majki oraz ks. Mariana Biskupa, który był rektorem naszy księży przełożonych (1995 - 2006).
W modlitewnym skupieniu przeszliśmy do grobów spowiednika kleryków: ks. Juliana Michalca, Ojców Dominikanów i Karmelitów czy ks. Stanisława Orzechowskiego.
Naszą modlitwą otoczyliśmy również zmarłych profesorów i wykładowców PWT, których groby znajdują się na katedralnym cmentarzu, m.in. ks. Stanisława Pawlaczka i ks. Romana Rogowskiego.
Jednym z ostatnich odwiedzanych tego dnia miejsc była mogiła Kapłanów Archidiecezji Wrocławskiej, w które spoczywa ks. infułat Stanisław Cały, który również pełnił wobec alumnów zadanie spowiednika.
Wspólną modlitwę zakończyliśmy przy grobach Sióstr Karmelitanek. Dlaczego akurat u nich? Każdego roku pokolenia diakonów na ostatnim etapie formacji seminaryjnej proszą właśnie je o szczególną modlitwę, aby jak najlepiej wykorzystać ostatnie momenty przygotowania do posługiwania w Kościele wrocławskim. To wielki dług wdzięczności, który spłacamy w duchu wdzięczności za ich stałą, cichą i wiernąj obecności i modlitewną pomocy dla nas.
Po błogosławieństwie kończącym wspólną modlitwę, każdy z nas miał jeszcze możliwość, aby na chwilę zatrzymać się na chwilę refleksji i zadumy przy wybranym przez siebie grobie. Nasi przełożeni również udali się do grobów zmarłych sióstr Elżbietanek, Jadwiżanek, Józefitek i Salezjanek oraz Sióstr Notre Dame, które pamiętali z czasu ich formacji w seminarium.
Zobacz naszą galerię: U powołanych do wieczności.
Jeszcze przed wyjazdem do rodzinnych parafii, w ostatnim dniu października, po zajęciach na uczelni i obiedzie, poszliśmy na cmentarz parafii katedralnej, aby posprzątać mogiły biskupów pomocniczych Archidiecezji Wrocławskiej oraz kapłanów związanych z naszym seminarium
W jesienne popołudnie pierwszego czwartku miesiąca listopada (6.11.) jako wspólnota kleryków i przełożonych naszego seminarium, wspólnie modliliśmy się za zmarłych spoczywających na Cmentarzu św. Wawrzyńca przy ul. Bujwida we Wrocławiu.
Wspólną modlitwę rozpoczęliśmy w Katedrze Wrocławskiej, w podziemiach której spoczywają Arcybiskupi Metropolici Wrocławscy. Po rozpoczęciu modlitwy, której przewodniczył ks. Michał Mraczek, nasz rektor, diakon Krzysztof odczytał imiona i nazwiska rządców diecezji, po czym w ciszy przeszliśmy na cmentarz kontynuując naszą modlitwę przy grobach biskupów pomocniczych Pawła Latuska, rektora MWSD w latach 1958 - 1970, i bpa Józefa Pazdura, który był ojcem duchownych wielu pokoleń kleryków.
W naszej modlitwie nie mogło zabraknąć wspomnienia zmarłych rektorów: ks. Józefa Marcinowski, czy ks. Józefa Majki oraz ks. Mariana Biskupa, który był rektorem naszy księży przełożonych (1995 - 2006).
W modlitewnym skupieniu przeszliśmy do grobów spowiednika kleryków: ks. Juliana Michalca, Ojców Dominikanów i Karmelitów czy ks. Stanisława Orzechowskiego.
Naszą modlitwą otoczyliśmy również zmarłych profesorów i wykładowców PWT, których groby znajdują się na katedralnym cmentarzu, m.in. ks. Stanisława Pawlaczka i ks. Romana Rogowskiego.
Jednym z ostatnich odwiedzanych tego dnia miejsc była mogiła Kapłanów Archidiecezji Wrocławskiej, w które spoczywa ks. infułat Stanisław Cały, który również pełnił wobec alumnów zadanie spowiednika.
Wspólną modlitwę zakończyliśmy przy grobach Sióstr Karmelitanek. Dlaczego akurat u nich? Każdego roku pokolenia diakonów na ostatnim etapie formacji seminaryjnej proszą właśnie je o szczególną modlitwę, aby jak najlepiej wykorzystać ostatnie momenty przygotowania do posługiwania w Kościele wrocławskim. To wielki dług wdzięczności, który spłacamy w duchu wdzięczności za ich stałą, cichą i wiernąj obecności i modlitewną pomocy dla nas.
Po błogosławieństwie kończącym wspólną modlitwę, każdy z nas miał jeszcze możliwość, aby na chwilę zatrzymać się na chwilę refleksji i zadumy przy wybranym przez siebie grobie. Nasi przełożeni również udali się do grobów zmarłych sióstr Elżbietanek, Jadwiżanek, Józefitek i Salezjanek oraz Sióstr Notre Dame, które pamiętali z czasu ich formacji w seminarium.
Zobacz naszą galerię: U powołanych do wieczności.
Tak 6-letni chłopiec nazwał pielgrzymów zmierzających do Sanktuarium św. Jadwigi w Trzebnicy. Tego dnia do grona pielgrzymkowej rodziny Jezusa dołączyło nasze Seminarium.
Tak 6-letni chłopiec nazwał pielgrzymów zmierzających do Sanktuarium św. Jadwigi w Trzebnicy. Tego dnia do grona pielgrzymkowej rodziny Jezusa dołączyło nasze Seminarium.
Sobotni dzień pielgrzymowania, 18 października 2025 r., rozpoczęliśmy o świcie nabożeństwem we wrocławskiej archikatedrze o godz. 6:00. Gdy spod jej murów wyszliśmy w drogę, z nieba spadały na nas krople deszczu, a dźwięk bijących dzwonów towarzyszył pierwszym krokom pielgrzymiego trudu. Jak się później okazało, taki był jedynie poranny początek.
Na pierwszym etapie trasy pielgrzymki pochmurne niebo, zimny wiatr i padające krople wody nie odpuszczały.
Każdy nas szedł w wybranej przez siebie grupie pielgrzymkowej, a najliczniejsze i najsilniejsze reprezentacje kleryckie obecne były w Grupach 20 i 21. Modlitwa i radosne spotkania ze znajomymi oraz gorące słowa zachęty księży przewodników były jak suplamenty diety wzmacniające odporność przeciw wirusowi zniechęcenia.
Idący w Grupie 1 (pokutnej), której przewodnikiem jest nasz były Rektor ks. Włodzimierz Wołyniec, zatrzymywali się przy mijanych kościołach, oddając cześć Panu Jezusowi. W każdej z grup pielgrzymkowych głoszone były konferencje. Jak zawsze na pielgrzymim szlaku był etap ciszy i milczenia, aby być z Bogiem i soba sam na sam.
W każdej z grup pomagaliśmy zdolnościami i talentami w śpiewie Godzinek ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP i w prowadzeniu modlitwy różańcowej. Każdy z nas, kto potrafi grać na gitarze i korzystać z daru głosu włączał się do ekip muzycznych animujących pielgrzymi śpiew. Te głośne i gorące dźwięki i słowa w pielgrzymkowej polifonii i harmoni niosły nas przez kolejne kilometry i dawały siłę, gdy zdawało się, że nogi ze zmęczenia odmawią posłuszeństwa.
Z różnych stron docierały także informacje o liczbie pątników wahającej się między 7 500 a 8 tysięcy osób. Największa grupa miała liczyć około 600 pielgrzymów. Kolejne postoje i odcinki trasy potwierdzały pojawiające się pośród pielgrzymów doniesienie o liczbach i statystykach.
Kiedy orszak pielgrzymów dotarł do Trzebnicy każda z grup tradycyjnie nawiedzała we wnętrzu trzebnickiej bazyliki grób Patronki Śląska. Po ostatniej grupie pielgrzymów klękających przy relikwiach św. Jadwigi, do ołtarza polowego wyruszyła procesja rozpoczynająca najważniejszy momentem tego dnia, uroczystą Eucharystię.
Mszy świętej przewodniczył i homilię wygłosił ksiądz kardynał Grzegorz Ryś Metropolita Łódzki. W homilii odniósł się do liturgii Słowa przeznaczonej na dzień wspomnienia św. Jadwigi Śląskiej. Na samym jej początku wskazał, że Kościół w tych fragmentach biblijnych czyta życie naszej Świętej sprzed ośmiuset lat.
„Jezus patrzy na nas tak, jak patrzył na tamte tłumy” – mówił kardynał. „Przenika nas wzrokiem, rozumie nas, ale Ewangelia wzywa, by pójść za Jego spojrzeniem (…) Kościół to nie tłum mniej lub bardziej pobożny, lecz rodzina”.
Homilista przypomniał, że na Dolnym Śląsku uczymy się patrzenia na drugiego człowieka sercem. Przywołał rocznicę Listu biskupów polskich do biskupów niemieckich z najbardziej znanym jego zdaniem „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie” mówiąć, że drugi człowiek, nawet jeśli myśli inaczej, zawsze jest naszym bratem w Chrystusie.
Metropolita Łódzki wskazał, że św. Jadwiga Śląska była matką ubogich: „Nie była jedynie sakiewką dla ubogich. Na jej dworze zawsze mieszkało trzynaście osób potrzebujących – dwunastu na wzór Apostołów i sam Chrystus. Jadwiga nie tylko dawała im chleb, lecz dzieliła z nimi życie. Uczyła, że nie liczy się, ile dasz, ale co dasz, a największym darem jest Dobra Nowina o Jezusie Chrystusie".
Najbardziej poruszający był widok tysięcy pielgrzymów, na których podczas trwania Eucharystii świeciło słońce, a jego promienie ogrzewały zmęczonych pątników i opromieniały ich twarze. Widokiem zapierającym dech w piersiach była również Komunia Święta, kiedy obolali pielgrzymi resztkami sił klękali na kolanach w postawie wiary, aby zjednoczyć się z Chrystusem.
Wędrujący Kościół na pielgrzymim szlaku do Trzebnicy okazał się wielką rodziną Jezusa, w której wszyscy połaczeni duchowymi więzami w jedności i pokoju Chrystusa byli dla siebie nawzajem bratem i siostrą - znakiem nadzei.
Zobacz naszą galerię: Trzebnica 2025
Sobotni dzień pielgrzymowania, 18 października 2025 r., rozpoczęliśmy o świcie nabożeństwem we wrocławskiej archikatedrze o godz. 6:00. Gdy spod jej murów wyszliśmy w drogę, z nieba spadały na nas krople deszczu, a dźwięk bijących dzwonów towarzyszył pierwszym krokom pielgrzymiego trudu. Jak się później okazało, taki był jedynie poranny początek.
Na pierwszym etapie trasy pielgrzymki pochmurne niebo, zimny wiatr i padające krople wody nie odpuszczały.
Każdy nas szedł w wybranej przez siebie grupie pielgrzymkowej, a najliczniejsze i najsilniejsze reprezentacje kleryckie obecne były w Grupach 20 i 21. Modlitwa i radosne spotkania ze znajomymi oraz gorące słowa zachęty księży przewodników były jak suplamenty diety wzmacniające odporność przeciw wirusowi zniechęcenia.
Idący w Grupie 1 (pokutnej), której przewodnikiem jest nasz były Rektor ks. Włodzimierz Wołyniec, zatrzymywali się przy mijanych kościołach, oddając cześć Panu Jezusowi. W każdej z grup pielgrzymkowych głoszone były konferencje. Jak zawsze na pielgrzymim szlaku był etap ciszy i milczenia, aby być z Bogiem i soba sam na sam.
W każdej z grup pomagaliśmy zdolnościami i talentami w śpiewie Godzinek ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP i w prowadzeniu modlitwy różańcowej. Każdy z nas, kto potrafi grać na gitarze i korzystać z daru głosu włączał się do ekip muzycznych animujących pielgrzymi śpiew. Te głośne i gorące dźwięki i słowa w pielgrzymkowej polifonii i harmoni niosły nas przez kolejne kilometry i dawały siłę, gdy zdawało się, że nogi ze zmęczenia odmawią posłuszeństwa.
Z różnych stron docierały także informacje o liczbie pątników wahającej się między 7 500 a 8 tysięcy osób. Największa grupa miała liczyć około 600 pielgrzymów. Kolejne postoje i odcinki trasy potwierdzały pojawiające się pośród pielgrzymów doniesienie o liczbach i statystykach.
Kiedy orszak pielgrzymów dotarł do Trzebnicy każda z grup tradycyjnie nawiedzała we wnętrzu trzebnickiej bazyliki grób Patronki Śląska. Po ostatniej grupie pielgrzymów klękających przy relikwiach św. Jadwigi, do ołtarza polowego wyruszyła procesja rozpoczynająca najważniejszy momentem tego dnia, uroczystą Eucharystię.
Mszy świętej przewodniczył i homilię wygłosił ksiądz kardynał Grzegorz Ryś Metropolita Łódzki. W homilii odniósł się do liturgii Słowa przeznaczonej na dzień wspomnienia św. Jadwigi Śląskiej. Na samym jej początku wskazał, że Kościół w tych fragmentach biblijnych czyta życie naszej Świętej sprzed ośmiuset lat.
„Jezus patrzy na nas tak, jak patrzył na tamte tłumy” – mówił kardynał. „Przenika nas wzrokiem, rozumie nas, ale Ewangelia wzywa, by pójść za Jego spojrzeniem (…) Kościół to nie tłum mniej lub bardziej pobożny, lecz rodzina”.
Homilista przypomniał, że na Dolnym Śląsku uczymy się patrzenia na drugiego człowieka sercem. Przywołał rocznicę Listu biskupów polskich do biskupów niemieckich z najbardziej znanym jego zdaniem „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie” mówiąć, że drugi człowiek, nawet jeśli myśli inaczej, zawsze jest naszym bratem w Chrystusie.
Metropolita Łódzki wskazał, że św. Jadwiga Śląska była matką ubogich: „Nie była jedynie sakiewką dla ubogich. Na jej dworze zawsze mieszkało trzynaście osób potrzebujących – dwunastu na wzór Apostołów i sam Chrystus. Jadwiga nie tylko dawała im chleb, lecz dzieliła z nimi życie. Uczyła, że nie liczy się, ile dasz, ale co dasz, a największym darem jest Dobra Nowina o Jezusie Chrystusie".
Najbardziej poruszający był widok tysięcy pielgrzymów, na których podczas trwania Eucharystii świeciło słońce, a jego promienie ogrzewały zmęczonych pątników i opromieniały ich twarze. Widokiem zapierającym dech w piersiach była również Komunia Święta, kiedy obolali pielgrzymi resztkami sił klękali na kolanach w postawie wiary, aby zjednoczyć się z Chrystusem.
Wędrujący Kościół na pielgrzymim szlaku do Trzebnicy okazał się wielką rodziną Jezusa, w której wszyscy połaczeni duchowymi więzami w jedności i pokoju Chrystusa byli dla siebie nawzajem bratem i siostrą - znakiem nadzei.
Zobacz naszą galerię: Trzebnica 2025
Czym jest Christophoros?
- to zespół muzyczny, który tworzą klerycy.
Nasza historia?
- początek zespołu to lata 90. ubiegłego wieku, a my to kolejna generacja i nowe odrodzenie.
Co robimy?
- gramy i śpiewamy na chwałę Pana, prowadzimy modlitwę uwielbienia, dzielimy się świadectwem powołania, a przede wszystkim niesiemy Chrystusa (gr. Χριστόφορος) każdemu, kto nas słucha.
Gdzie działamy?
- w naszym seminarium i tam, gdzie jesteśmy zaproszeni: w parafiach i instytucjach.
Kontakt:
Czym jest Christophoros?
- to zespół muzyczny, który tworzą klerycy.
Nasza historia?
- początek zespołu to lata 90. ubiegłego wieku, a my to kolejna generacja i nowe odrodzenie.
Co robimy?
- gramy i śpiewamy na chwałę Pana, prowadzimy modlitwę uwielbienia, dzielimy się świadectwem powołania, a przede wszystkim niesiemy Chrystusa (gr. Χριστόφορος) każdemu, kto nas słucha.
Gdzie działamy?
- w naszym seminarium i tam, gdzie jesteśmy zaproszeni: w parafiach i instytucjach.
Kontakt:
codziennie
jedna
Tajemnica
Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort mówił, że „nigdy nie czcimy Chrystusa więcej niż wtedy, kiedy czcimy Najświętszą Dziewicę; czcimy Ją zaś tylko dlatego, by doskonalej czcić Jezusa. Idziemy ku Niej jako do drogi prowadzącej do zamierzonego celu, którym jest Jezus Chrystus”.
Starając się naśladować Maryję w codziennym życiu pomocą jest modlitwa Anioł Pański, Litania do NMP, udział w nabożeństwach maryjnych, a przede wszystkim modlitwa różańcowa.
Róże Żywego Różańca w naszym Seminarium to wspólnota czterdziestu osób: księży przełożonych, profesorów i kleryków.
Naszym Różom patronują dwaj święci papieże: patron naszego seminarium - św. Pius X oraz nasz rodak i wielki czciciel Najświętszej Maryi Panny - św. Jan Paweł II.
Codziennie, a wspólnotowo szczególnie podczas comiesięcznej zmiany tajemnic, modlimy się wskazaną tajemnicą różańcową w intencjach powierzonych Kościołowi przez papieża Franciszka oraz w intencjach naszej wspólnoty seminaryjnej.
Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort mówił, że „nigdy nie czcimy Chrystusa więcej niż wtedy, kiedy czcimy Najświętszą Dziewicę; czcimy Ją zaś tylko dlatego, by doskonalej czcić Jezusa. Idziemy ku Niej jako do drogi prowadzącej do zamierzonego celu, którym jest Jezus Chrystus”.
Starając się naśladować Maryję w codziennym życiu pomocą jest modlitwa Anioł Pański, Litania do NMP, udział w nabożeństwach maryjnych, a przede wszystkim modlitwa różańcowa.
Róże Żywego Różańca w naszym Seminarium to wspólnota czterdziestu osób: księży przełożonych, profesorów i kleryków.
Naszym Różom patronują dwaj święci papieże: patron naszego seminarium - św. Pius X oraz nasz rodak i wielki czciciel Najświętszej Maryi Panny - św. Jan Paweł II.
Codziennie, a wspólnotowo szczególnie podczas comiesięcznej zmiany tajemnic, modlimy się wskazaną tajemnicą różańcową w intencjach powierzonych Kościołowi przez papieża Franciszka oraz w intencjach naszej wspólnoty seminaryjnej.
Sam Bóg zaszczepił w ludzkim sercu pragnienie poznania prawdy, którego ostatecznym celem jest poznanie Jego samego - te słowa otwierające encyklikę Jana Pawła II Fides et ratio, o relacjach między wiarą a rozumem, są motorem działania naszego Kola .
Rozwój intelektualny kleryka to nie tylko studium filozofii i teologii. Otwarcie na świat nauki jest wyjściem naprzeciw stereotypom dotyczącym irracjonalności wiary. Św. Piotr wzywa nas, abyśmy byli gotowi do obrony nadzei wiary (por.1 P 3.15 ). Wyrazem takiej postawy - otwartości i gotowości dialogu - jest zaangażowanie w działaność Koła Naukowego Studentów.
Poza rozwojem osobistym, Koło umożliwia wejście do różnych środowisk akademickich, dając możliwość popularyzacji myśli teologicznej jako ubogacającej inne dziedziny nauki. Jest to także szansa wzięcia udziału w organizacji różnych wydarzeń, dzięki czemu nabywa się umiejętności pracy w zespole przy projektach, które wykraczają poza najbliższe środowisko, a z których rodzi się społeczność międzydiecezjalna. Od samego początku trzon tej grupy stanowią klerycy, jednak każdy ze studentów uczelni może do nas dołączyć.
Zapraszamy również do odwiedzenia nas na facebooku: https://www.facebook.com/kolonaukowepwt
Sam Bóg zaszczepił w ludzkim sercu pragnienie poznania prawdy, którego ostatecznym celem jest poznanie Jego samego - te słowa otwierające encyklikę Jana Pawła II Fides et ratio, o relacjach między wiarą a rozumem, są motorem działania naszego Kola .
Rozwój intelektualny kleryka to nie tylko studium filozofii i teologii. Otwarcie na świat nauki jest wyjściem naprzeciw stereotypom dotyczącym irracjonalności wiary. Św. Piotr wzywa nas, abyśmy byli gotowi do obrony nadzei wiary (por.1 P 3.15 ). Wyrazem takiej postawy - otwartości i gotowości dialogu - jest zaangażowanie w działaność Koła Naukowego Studentów.
Poza rozwojem osobistym, Koło umożliwia wejście do różnych środowisk akademickich, dając możliwość popularyzacji myśli teologicznej jako ubogacającej inne dziedziny nauki. Jest to także szansa wzięcia udziału w organizacji różnych wydarzeń, dzięki czemu nabywa się umiejętności pracy w zespole przy projektach, które wykraczają poza najbliższe środowisko, a z których rodzi się społeczność międzydiecezjalna. Od samego początku trzon tej grupy stanowią klerycy, jednak każdy ze studentów uczelni może do nas dołączyć.
Zapraszamy również do odwiedzenia nas na facebooku: https://www.facebook.com/kolonaukowepwt
Stolica Apostolska ma swój serwis Vatican News.
Konferencja Episkopatu Polski powołała do istnienia Katolicką Agencję Informacyjną.
Wrocławskie seminarium ma swój SAI, czyli Seminaryjną Agencję Informacyjną.
SAI informuje o wydarzeniach z życia naszej seminaryjnej wspólnoty oraz z życia Kościoła, w których uczestniczymy.
Chcemy przez to głosić Chrystusa, nie czyniąc tego jedynie z ambony czy na katechezie, ale na areopagu XXI wieku, czyli w sieci, łowiąc dla Niego (Mt 4,19; J 21,6-7).
Dzięki stronie internetowej, profilowi na Fb, YT i koncie na Instagramie możesz nas śledzić i nieustannie być na bieżąco. Dodaj nas do ulubionych i subskrybuj.
Zauważyłeś jakiś błąd, chcesz coś podpowiedzieć, napisz do nas
Stolica Apostolska ma swój serwis Vatican News.
Konferencja Episkopatu Polski powołała do istnienia Katolicką Agencję Informacyjną.
Wrocławskie seminarium ma swój SAI, czyli Seminaryjną Agencję Informacyjną.
SAI informuje o wydarzeniach z życia naszej seminaryjnej wspólnoty oraz z życia Kościoła, w których uczestniczymy.
Chcemy przez to głosić Chrystusa, nie czyniąc tego jedynie z ambony czy na katechezie, ale na areopagu XXI wieku, czyli w sieci, łowiąc dla Niego (Mt 4,19; J 21,6-7).
Dzięki stronie internetowej, profilowi na Fb, YT i koncie na Instagramie możesz nas śledzić i nieustannie być na bieżąco. Dodaj nas do ulubionych i subskrybuj.
Zauważyłeś jakiś błąd, chcesz coś podpowiedzieć, napisz do nas
Kim jesteśmy?
ProVocatorzy to grupa kleryków, którzy sami odpowiedzieli na wołanie Pana Jezusa Pójdź za mną! i chcą już teraz być rybakami ludzi.
Co robimy?
Przede wszystkim modlimy się o nowe, wierne i święte powołania do naszej wspólnoty, organizujemy dni skupienia dla rozeznających życiową drogę, przygotowujemy również proVokacyjne gadżety dla uczestników dni skupienia.
Kontakt:
Kim jesteśmy?
ProVocatorzy to grupa kleryków, którzy sami odpowiedzieli na wołanie Pana Jezusa Pójdź za mną! i chcą już teraz być rybakami ludzi.
Co robimy?
Przede wszystkim modlimy się o nowe, wierne i święte powołania do naszej wspólnoty, organizujemy dni skupienia dla rozeznających życiową drogę, przygotowujemy również proVokacyjne gadżety dla uczestników dni skupienia.
Kontakt:
Od 1993 roku „głosem” kleryków wrocławskiego seminarium jest czasopismo „Vox Nostra” (łac. nasz głos), na jego stronach publikujemy spojrzenia młodych teologów, patrzących w świeży sposób, na piękno rzeczywistości wiary, powołania i Kościoła.
Pracując nad wydawaniem kleryckiego pisma dbamy o profesjonalizm i wysoki poziom artykułów. Otwierając numery naszego czasopisma odnajdziesz tam wiele ciekawych artykułów pomagających świadomiej przeżywać swoją wiarę. W pisanych przez nas tekstach dzielimy się również ważnymi wydarzeniami przeżywanymi w naszej seminaryjnej wspólnocie.
Naszym wysiłkom patronuje Św. Maksymilian Kolbe. Męczennik starał się głosić Ewangelię za pomocą środków masowego przekazu. Rozpoczął również wydawanie czasopisma „Rycerz Niepokalanej”. Jest On zatem dla nas wzorem poświęcenia i oddania w pracy wydawniczej.
Czy myślałeś kiedyś jak głosić Chrystusa w dzisiejszym świecie? Św. Paweł pisał przecież: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii” (1 Kor 9, 16). Dlatego też, przez naszą gazetę staramy się zachwycać pięknem Ewangelii każdego, w którego ręce trafi nasze pismo.
Kontakt:
Od 1993 roku „głosem” kleryków wrocławskiego seminarium jest czasopismo „Vox Nostra” (łac. nasz głos), na jego stronach publikujemy spojrzenia młodych teologów, patrzących w świeży sposób, na piękno rzeczywistości wiary, powołania i Kościoła.
Pracując nad wydawaniem kleryckiego pisma dbamy o profesjonalizm i wysoki poziom artykułów. Otwierając numery naszego czasopisma odnajdziesz tam wiele ciekawych artykułów pomagających świadomiej przeżywać swoją wiarę. W pisanych przez nas tekstach dzielimy się również ważnymi wydarzeniami przeżywanymi w naszej seminaryjnej wspólnocie.
Naszym wysiłkom patronuje Św. Maksymilian Kolbe. Męczennik starał się głosić Ewangelię za pomocą środków masowego przekazu. Rozpoczął również wydawanie czasopisma „Rycerz Niepokalanej”. Jest On zatem dla nas wzorem poświęcenia i oddania w pracy wydawniczej.
Czy myślałeś kiedyś jak głosić Chrystusa w dzisiejszym świecie? Św. Paweł pisał przecież: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii” (1 Kor 9, 16). Dlatego też, przez naszą gazetę staramy się zachwycać pięknem Ewangelii każdego, w którego ręce trafi nasze pismo.
Kontakt:
Każdy człowiek pragnie szczęścia. Żródłem prawdziwego i trwałego szczęścia jest Bóg w Jezusie Chrystusie. On znając każdego z nas po imieniu, jako swoje umiłowane dzieci, zaprasza nas do odkrycia powołania.
W ciągu wieków wielu takich jak TY dotarło do tego punktu.
Czuli, że Bóg dotyka ich serca i szepcze do uszu zaproszenie...
...ale nie mogli do końca zrozumieć tych słów.
Potrzebowali pomocy, aby je rozpoznać i na nie odpowiedzieć.
Jeśli trudno ci zrozumieć Boże wezwanie, to znalałeś się w dobrym miejscu!
Możemy Ci w tej drodze towarzyszyć!
Dni skupienia, wspólna modltwa i adoracja, dzielnie się Słowem, rozmowy z klerykami i księżmi pomogą Ci zbliżyć się do osobistej decyzji i udzielenia odpowiedzi Bogu na jego zaproszenie.
Każdy człowiek pragnie szczęścia. Żródłem prawdziwego i trwałego szczęścia jest Bóg w Jezusie Chrystusie. On znając każdego z nas po imieniu, jako swoje umiłowane dzieci, zaprasza nas do odkrycia powołania.
W ciągu wieków wielu takich jak TY dotarło do tego punktu.
Czuli, że Bóg dotyka ich serca i szepcze do uszu zaproszenie...
...ale nie mogli do końca zrozumieć tych słów.
Potrzebowali pomocy, aby je rozpoznać i na nie odpowiedzieć.
Jeśli trudno ci zrozumieć Boże wezwanie, to znalałeś się w dobrym miejscu!
Możemy Ci w tej drodze towarzyszyć!
Dni skupienia, wspólna modltwa i adoracja, dzielnie się Słowem, rozmowy z klerykami i księżmi pomogą Ci zbliżyć się do osobistej decyzji i udzielenia odpowiedzi Bogu na jego zaproszenie.
ETAP PROPEDEUTYCZNY
To pierwszy i podstawowy krok na drodze formacji. Odbywa się w odrębnej wspólnocie w Świdnicy. Jego celem jest położenie solidnych podwalin pod życie duchowe oraz systematyczna i pogłębiona formacja ludzka. Przedmiotem rozeznania jest relacja z osobą Jezusa, a w kontekście tej relacji – rozeznawanie powołania. Choć nie jest to czas studiów filozoficzno-teologicznych, nie zaniedbuje się formacji intelektualnej. Formacja na tym etapie może trwać od jednego do dwóch lat.
ETAP STAWANIA SIĘ UCZNIEM CHRYSTUSA
Pogłębia pójście seminarzystów za Jezusem w postawach: wiary w Ewangelię, nawracania się, zaparcia się siebie i opuszczenia wszystkiego, do czego przywiązane jest serce. Celem formacji jest budowanie osobowej więzi seminarzysty z Chrystusem oraz dojrzewanie w wymiarze ludzkim w harmonii ze wzrostem duchowym. Jednocześnie to czas studiów filozoficznych. O przejściu na kolejny etap po dwóch latach formacji decyduje wkład w rozwój osobisty i dojrzewanie w rozwoju ludzkim. Zwieńczeniem tego etapu jest obrzęd kandydatury i przyjęcie stroju duchownego.
ETAP UPODABNIANIA SIĘ DO CHRYSTUSA
Upodobnienie seminarzysty do Chrystusa Pasterza oraz stabilne życie cnotami kardynalnymi, teologalnymi, radami ewangelicznymi i oddziaływaniem Ducha Świętego to cel formacji trawającej minimum trzy lata. Seminarzysta ma być zdolny do odczytywania wydarzeń i sensu życia w świetle słowa Bożego, w postawach wiary i nawracania się. Dojrzewanie przejawia się w stałej i rzetelnej pracy nad relacjami. Ważnym wsparciem w tym procesie jest kontemplacja oraz naśladowanie Matki Bożej. W czasie sytudiów teologicznych, które mają zakończyć się uzyskaniem tytułu magistra teologii, seminarzyści otrzymują kolejno posługi lektoratu i akolitatu.
ETAP SYNTEZY DROGI UCZNIA-MISJONARZA
W etap pastoralny wpisują się intensywne, duchowe przygotowania do święceń diakonatu, a później – do święceń prezbiteratu. Jednym z głównych celów tego odcinka formacji jest włączenie seminarzysty w życie duszpasterskie diecezji. Formacja intelektualna skupia się na studium przedmiotów służących bezpośrednio posłudze kapłańskiej.
ETAP PROPEDEUTYCZNY
To pierwszy i podstawowy krok na drodze formacji. Odbywa się w odrębnej wspólnocie w Świdnicy. Jego celem jest położenie solidnych podwalin pod życie duchowe oraz systematyczna i pogłębiona formacja ludzka. Przedmiotem rozeznania jest relacja z osobą Jezusa, a w kontekście tej relacji – rozeznawanie powołania. Choć nie jest to czas studiów filozoficzno-teologicznych, nie zaniedbuje się formacji intelektualnej. Formacja na tym etapie może trwać od jednego do dwóch lat.
ETAP STAWANIA SIĘ UCZNIEM CHRYSTUSA
Pogłębia pójście seminarzystów za Jezusem w postawach: wiary w Ewangelię, nawracania się, zaparcia się siebie i opuszczenia wszystkiego, do czego przywiązane jest serce. Celem formacji jest budowanie osobowej więzi seminarzysty z Chrystusem oraz dojrzewanie w wymiarze ludzkim w harmonii ze wzrostem duchowym. Jednocześnie to czas studiów filozoficznych. O przejściu na kolejny etap po dwóch latach formacji decyduje wkład w rozwój osobisty i dojrzewanie w rozwoju ludzkim. Zwieńczeniem tego etapu jest obrzęd kandydatury i przyjęcie stroju duchownego.
ETAP UPODABNIANIA SIĘ DO CHRYSTUSA
Upodobnienie seminarzysty do Chrystusa Pasterza oraz stabilne życie cnotami kardynalnymi, teologalnymi, radami ewangelicznymi i oddziaływaniem Ducha Świętego to cel formacji trawającej minimum trzy lata. Seminarzysta ma być zdolny do odczytywania wydarzeń i sensu życia w świetle słowa Bożego, w postawach wiary i nawracania się. Dojrzewanie przejawia się w stałej i rzetelnej pracy nad relacjami. Ważnym wsparciem w tym procesie jest kontemplacja oraz naśladowanie Matki Bożej. W czasie sytudiów teologicznych, które mają zakończyć się uzyskaniem tytułu magistra teologii, seminarzyści otrzymują kolejno posługi lektoratu i akolitatu.
ETAP SYNTEZY DROGI UCZNIA-MISJONARZA
W etap pastoralny wpisują się intensywne, duchowe przygotowania do święceń diakonatu, a później – do święceń prezbiteratu. Jednym z głównych celów tego odcinka formacji jest włączenie seminarzysty w życie duszpasterskie diecezji. Formacja intelektualna skupia się na studium przedmiotów służących bezpośrednio posłudze kapłańskiej.
FORMACJA LUDZKA
Formacja ludzka stanowi fundament całego życia człowieka. Odnosi się do różnych jego wymiarów: fizycznego, psychicznego, intelektualnego, moralnego, estetycznego i społecznego. W szczególności polega na kształtowaniu dojrzałej osobowości i charakteru. Głęboki wgląd w siebie, komunikacja międzyludzka, mądra troska o ciało to tylko niektóre obszary rozwoju seminarzysty.
FORMACJA DUCHOWA
Duchowy wymiar formacji jest ukierunkowany na podtrzymywanie i ożywianie więzi seminarzysty z Bogiem i innymi ludźmi, w przyjaźni z Jezusem i postawie uległości wobec Ducha Świętego. Formacja duchowa ma doprowadzić do powtórzenia w sobie życia Jezusa Chrystusa.
FORMACJA INTELEKTUALNA
Dzięki formacji intelektualnej seminarzyści mają stale odkrywać i pogłębiać rozumienie Objawienia Bożego. Fundamentalną rolę w formacji intelektualnej odgrywa filozoficzno-teologiczne studium o charakterze akademickim. Pierwsze dwa lata studiów filozoficznych służą pozyskaniu odpowiednich narzędzi do zgłębiania teologii.
FORMACJA PASTORALNA
Formacja pastoralna ma na celu takie przygotowanie przyszłych pasterzy Kościoła, aby posiadali te same cechy, które charakteryzowały Syna Bożego: współczucie, wspaniałomyślność, umiłowanie wszystkich, w pierwszej kolejności biednych, oraz gorliwość w budowaniu Królestwa niebieskiego. Formacja pastoralna dokonuje się przez różnego typu zajęcia akademickie i praktyki duszpasterskie, a jej wsparciem jest studium nauk humanistycznych, głównie psychologii, pedagogiki i socjologii.
FORMACJA LUDZKA
Formacja ludzka stanowi fundament całego życia człowieka. Odnosi się do różnych jego wymiarów: fizycznego, psychicznego, intelektualnego, moralnego, estetycznego i społecznego. W szczególności polega na kształtowaniu dojrzałej osobowości i charakteru. Głęboki wgląd w siebie, komunikacja międzyludzka, mądra troska o ciało to tylko niektóre obszary rozwoju seminarzysty.
FORMACJA DUCHOWA
Duchowy wymiar formacji jest ukierunkowany na podtrzymywanie i ożywianie więzi seminarzysty z Bogiem i innymi ludźmi, w przyjaźni z Jezusem i postawie uległości wobec Ducha Świętego. Formacja duchowa ma doprowadzić do powtórzenia w sobie życia Jezusa Chrystusa.
FORMACJA INTELEKTUALNA
Dzięki formacji intelektualnej seminarzyści mają stale odkrywać i pogłębiać rozumienie Objawienia Bożego. Fundamentalną rolę w formacji intelektualnej odgrywa filozoficzno-teologiczne studium o charakterze akademickim. Pierwsze dwa lata studiów filozoficznych służą pozyskaniu odpowiednich narzędzi do zgłębiania teologii.
FORMACJA PASTORALNA
Formacja pastoralna ma na celu takie przygotowanie przyszłych pasterzy Kościoła, aby posiadali te same cechy, które charakteryzowały Syna Bożego: współczucie, wspaniałomyślność, umiłowanie wszystkich, w pierwszej kolejności biednych, oraz gorliwość w budowaniu Królestwa niebieskiego. Formacja pastoralna dokonuje się przez różnego typu zajęcia akademickie i praktyki duszpasterskie, a jej wsparciem jest studium nauk humanistycznych, głównie psychologii, pedagogiki i socjologii.
Kandydatura do diakonatu i prezbiteratu
Rozpoczynając etap upodabniania się do Chrystusa w liturgicznym obrzędzie biskupowi i Kościołowi przedstawieni są ci klerycy, którzy biorąc odpowiedzialność za jak najlepsze osobiste przygotowanie, pragną iść pod opieką Kościoła, drogą formacji seminaryjnej do przyjęcia święceń kapłańskich. Przyjęcie stroju duchownego, którym jest sutanna, wzywająca do codziennego świadectwa życia w posłuszeństwie, czystości i ubóstwie na wzór Chrystusa, jest zewnętrznym obrazem kontynuacji drogi ku święceniom.
Lektorat
Jest to posługa, w której kleryk oddaje swój głos na użytek Pana Boga, niczym Jan Chrzciciel. Bóg, który przemawia do nas w Liturgii Słowa podczas każdej Eucharystii i przez teksty biblijne różnych nabożeństw posługuje sie głosem alumna, aby wybrzmiało Słowo Boże. Kleryk nie może komentować i tłumaczyć Słowa Bożego z ambony. Opowiadać o historii zbawienia może podczas katechez i spotkań formacyjnych z grupami. Powinien to jednak czynić przez wcielanie medytowanego codziennie Słowem Boga stając się czytelną i żywą Ewangelią.
Akolitat
Przyjmując posługę akolitatu alumn stają się Sługą Jezusa: Kapłana, Ołtarza i Ofiary. Jego zadaniem jest jak najwierniej towarzyszyć swemu Panu obecnemu w Eucharystii poprzez adorowanie Go w Najświętszym Sakramencie - niczym Apostoł Jan wsłuchując się w zbawczy rytm Boskiego Serca Jezusa oraz trwanie w cichej modlitwie przed Nim, ukrytym i obecnym w tabernakulum. Jako nadzwyczajni szafarze Komunii świętej, mogą Jej udzielać w trakcie Eucharystii, zanosić do chorych oraz wystawiać Najświętszy Sakrament do adoracji.
Diakonat
Diakon przyjmuje sakrament święceń pierwszego stopnia, aby służyć w Kościele na wzór Chrystusa. Czyni to poprzez postawę duszpasterskiej troski, wrażliwości o najuboższych, chorych, cierpiących, głodnych. Święcenia diakonatu włączają seminarzystę do grona duchowieństwa Kościoła partykularnego i wymagają od niego posłuszeństwa biskupowi diecezjalnemu, wierności nauce Kościoła oraz zachowania celibatu. Ma on prawo chrzcić, głosić Dobrą Nowinę podczas homilii, katechizować oraz przewodniczyć pogrzebowi czy nabożeństwu Słowa Bożego.
Prezbiterat
Cały okres seminaryjnej formacji wieńczy przyjęcie sakramentu święceń w stopniu prezbitera. Od tego momentu stają się współpracownikami biskupa w sprawowaniu sakramentów, w tym Eucharystii i pokuty. Nowo wyświęceni księża (neoprezbiterzy) rozpoczynają posługę w swojej pierwszej, wyznaczonej przez biskupa parafii.
Kandydatura do diakonatu i prezbiteratu
Rozpoczynając etap upodabniania się do Chrystusa w liturgicznym obrzędzie biskupowi i Kościołowi przedstawieni są ci klerycy, którzy biorąc odpowiedzialność za jak najlepsze osobiste przygotowanie, pragną iść pod opieką Kościoła, drogą formacji seminaryjnej do przyjęcia święceń kapłańskich. Przyjęcie stroju duchownego, którym jest sutanna, wzywająca do codziennego świadectwa życia w posłuszeństwie, czystości i ubóstwie na wzór Chrystusa, jest zewnętrznym obrazem kontynuacji drogi ku święceniom.
Lektorat
Jest to posługa, w której kleryk oddaje swój głos na użytek Pana Boga, niczym Jan Chrzciciel. Bóg, który przemawia do nas w Liturgii Słowa podczas każdej Eucharystii i przez teksty biblijne różnych nabożeństw posługuje sie głosem alumna, aby wybrzmiało Słowo Boże. Kleryk nie może komentować i tłumaczyć Słowa Bożego z ambony. Opowiadać o historii zbawienia może podczas katechez i spotkań formacyjnych z grupami. Powinien to jednak czynić przez wcielanie medytowanego codziennie Słowem Boga stając się czytelną i żywą Ewangelią.
Akolitat
Przyjmując posługę akolitatu alumn stają się Sługą Jezusa: Kapłana, Ołtarza i Ofiary. Jego zadaniem jest jak najwierniej towarzyszyć swemu Panu obecnemu w Eucharystii poprzez adorowanie Go w Najświętszym Sakramencie - niczym Apostoł Jan wsłuchując się w zbawczy rytm Boskiego Serca Jezusa oraz trwanie w cichej modlitwie przed Nim, ukrytym i obecnym w tabernakulum. Jako nadzwyczajni szafarze Komunii świętej, mogą Jej udzielać w trakcie Eucharystii, zanosić do chorych oraz wystawiać Najświętszy Sakrament do adoracji.
Diakonat
Diakon przyjmuje sakrament święceń pierwszego stopnia, aby służyć w Kościele na wzór Chrystusa. Czyni to poprzez postawę duszpasterskiej troski, wrażliwości o najuboższych, chorych, cierpiących, głodnych. Święcenia diakonatu włączają seminarzystę do grona duchowieństwa Kościoła partykularnego i wymagają od niego posłuszeństwa biskupowi diecezjalnemu, wierności nauce Kościoła oraz zachowania celibatu. Ma on prawo chrzcić, głosić Dobrą Nowinę podczas homilii, katechizować oraz przewodniczyć pogrzebowi czy nabożeństwu Słowa Bożego.
Prezbiterat
Cały okres seminaryjnej formacji wieńczy przyjęcie sakramentu święceń w stopniu prezbitera. Od tego momentu stają się współpracownikami biskupa w sprawowaniu sakramentów, w tym Eucharystii i pokuty. Nowo wyświęceni księża (neoprezbiterzy) rozpoczynają posługę w swojej pierwszej, wyznaczonej przez biskupa parafii.
Każdego czwartku jeden z księży przełożonych odprawia Mszę świętą o powołania: w intencji rozeznających powołanie i już powołanych. Każdego miesiąca w tej intencji także wszyscy przełożeni, w wybranym terminie, odprawiają Msze święte. W ten sposób zawsze jest ktoś, kto modli się może właśnie także za Ciebie.
Nie zapominamy również o tych już powołanych. Nasi wychowawcy modlą się za nas, za naszych rodziców i rodzeństwo oraz za nasze rodziny. Pamiętamy również o kapłanach i powołanych, którzy przeżywają swoje kryzysy i trudności na drodze służby Bogu i bliźnim.
I Ty także możesz dołączyć do nas modląc się o nowe powołania kapłańskie słowami św. Piusa X - patrona naszego Seminarium:
O Boże, Pasterzu i Nauczycielu wiernych, któryś dla zachowania i rozszerzenia swojego Kościoła ustanowił kapłaństwo i rzekł do swoich Apostołów: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście, więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na żniwo swoje”. Oto przystępujemy do Ciebie z gorącym pragnieniem i błagamy Cię usilnie: racz zesłać robotników na żniwo swoje, ześlij godnych kapłanów do świętego Twojego Kościoła. Daj, Panie, aby wszyscy, których od wieków do swej świętej służby wezwałeś, głosu Twego chętnie słuchali i z całego serca za nim postępowali. Strzeż ich od niebezpieczeństw świata, udziel im ducha swej świętej bojaźni, ażeby łaską kapłaństwa obdarzeni, słowem i przykładem nauczali nas postępować drogą przykazań Twoich i doprowadzili do błogosławionego połączenia z Tobą. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Każdego czwartku jeden z księży przełożonych odprawia Mszę świętą o powołania: w intencji rozeznających powołanie i już powołanych. Każdego miesiąca w tej intencji także wszyscy przełożeni, w wybranym terminie, odprawiają Msze święte. W ten sposób zawsze jest ktoś, kto modli się może właśnie także za Ciebie.
Nie zapominamy również o tych już powołanych. Nasi wychowawcy modlą się za nas, za naszych rodziców i rodzeństwo oraz za nasze rodziny. Pamiętamy również o kapłanach i powołanych, którzy przeżywają swoje kryzysy i trudności na drodze służby Bogu i bliźnim.
I Ty także możesz dołączyć do nas modląc się o nowe powołania kapłańskie słowami św. Piusa X - patrona naszego Seminarium:
O Boże, Pasterzu i Nauczycielu wiernych, któryś dla zachowania i rozszerzenia swojego Kościoła ustanowił kapłaństwo i rzekł do swoich Apostołów: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście, więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na żniwo swoje”. Oto przystępujemy do Ciebie z gorącym pragnieniem i błagamy Cię usilnie: racz zesłać robotników na żniwo swoje, ześlij godnych kapłanów do świętego Twojego Kościoła. Daj, Panie, aby wszyscy, których od wieków do swej świętej służby wezwałeś, głosu Twego chętnie słuchali i z całego serca za nim postępowali. Strzeż ich od niebezpieczeństw świata, udziel im ducha swej świętej bojaźni, ażeby łaską kapłaństwa obdarzeni, słowem i przykładem nauczali nas postępować drogą przykazań Twoich i doprowadzili do błogosławionego połączenia z Tobą. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Ludzi łączą więzy krwi, wartości, pasje, ale również przyjaźń, bo to jedna z najsilniejszych relacji. Przyjaciel to ktoś, kto zawsze jest blisko - choć mogą nas dzielić kilometry.
Pan Jezus również miał przyjaciół. Dom Marty, Marii i Łazarza to miejsce gdzie często przebywał (por. J 11,5nn). Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus nazywa przyjaciółmi swoich Apostołów (por. J 15,15).
Mieć przyjaciela to wielki i cenny DAR.
Towarzystwo Przyjaciół MWSD we Wrocławiu to wspólnota osób, które dostrzegając potrzeby Kościoła proszą Jezusa, by posyłał swoje sługi do służby dla ludu Bożego. Przez dobrowolnie przyjęte zobowiązania duchowe i materialne nasi Przyjaciele przychodzą nam z pomocą, a my pamiętamy o nich i każdego czwartku jeden z naszych księży odprawia Eucharystię w ich intencji. Za należącymi do Towarzystwa Przyjaciół oręduje patron Naszego Seminarium, św. Pius X, papież.
Jeśli chciałbyś dołączyć do grona Przyjaciół MWSD we Wrocławiu uzupełnij formularz i prześlij go do nas:
Ludzi łączą więzy krwi, wartości, pasje, ale również przyjaźń, bo to jedna z najsilniejszych relacji. Przyjaciel to ktoś, kto zawsze jest blisko - choć mogą nas dzielić kilometry.
Pan Jezus również miał przyjaciół. Dom Marty, Marii i Łazarza to miejsce gdzie często przebywał (por. J 11,5nn). Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus nazywa przyjaciółmi swoich Apostołów (por. J 15,15).
Mieć przyjaciela to wielki i cenny DAR.
Towarzystwo Przyjaciół MWSD we Wrocławiu to wspólnota osób, które dostrzegając potrzeby Kościoła proszą Jezusa, by posyłał swoje sługi do służby dla ludu Bożego. Przez dobrowolnie przyjęte zobowiązania duchowe i materialne nasi Przyjaciele przychodzą nam z pomocą, a my pamiętamy o nich i każdego czwartku jeden z naszych księży odprawia Eucharystię w ich intencji. Za należącymi do Towarzystwa Przyjaciół oręduje patron Naszego Seminarium, św. Pius X, papież.
Jeśli chciałbyś dołączyć do grona Przyjaciół MWSD we Wrocławiu uzupełnij formularz i prześlij go do nas:
Jedni drugich brzemiona noście...
Módlcie się jeden za drugiego...
Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie...
Modlitwa za innych to jedno z zadań księdza - a zatem i nas, przygotowujących się do kapłaństwa.
Jak Jezus, Dobry Pasterz nauczał, uzdrawiał i karmił ludzi, tak i my - tak jak możemy i potrafimy - chcemy już teraz Wam Służyć.
Jeśli znajdujesz pocieszenie w tym, że inni modlą się za Ciebie i chcesz, aby modlitwą wspomóc Ciebie i twoje sprawy, to wybierz dogodną dla siebie formę.
W każdą środę, którą spędzamy w seminarium, wieczorem o godz. 20:00 odprawiana jest Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Kliknij i wpisz swoją intencję, a my ogarniemy Cię naszą modlitwą.
Każdego czwartku odprawiana jest Msza święta za naszych Dobrodziejów i Przyjaciół. Dołącz do ich grona wspierając nasze Seminarium ofiarami i modlitwą.
W piątki o godz. 15:00 podczas Koronki do Miłosierdzia Bożego możemy pomodlić się za twoich bliskich zmarłych. Kliknij i wpisz imiona twoich zmarłych krewnych i przyjaciół.
Jedni drugich brzemiona noście...
Módlcie się jeden za drugiego...
Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie...
Modlitwa za innych to jedno z zadań księdza - a zatem i nas, przygotowujących się do kapłaństwa.
Jak Jezus, Dobry Pasterz nauczał, uzdrawiał i karmił ludzi, tak i my - tak jak możemy i potrafimy - chcemy już teraz Wam Służyć.
Jeśli znajdujesz pocieszenie w tym, że inni modlą się za Ciebie i chcesz, aby modlitwą wspomóc Ciebie i twoje sprawy, to wybierz dogodną dla siebie formę.
W każdą środę, którą spędzamy w seminarium, wieczorem o godz. 20:00 odprawiana jest Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Kliknij i wpisz swoją intencję, a my ogarniemy Cię naszą modlitwą.
Każdego czwartku odprawiana jest Msza święta za naszych Dobrodziejów i Przyjaciół. Dołącz do ich grona wspierając nasze Seminarium ofiarami i modlitwą.
W piątki o godz. 15:00 podczas Koronki do Miłosierdzia Bożego możemy pomodlić się za twoich bliskich zmarłych. Kliknij i wpisz imiona twoich zmarłych krewnych i przyjaciół.
87,3%
Polska
4,7%
Stany Zjednoczone Ameryki
2,5%
Niemcy
1,1%
Wielka Brytania Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
0,3%
Czechy
